Hej kochani!
Od kilku dobrych tygodni, a nawet miesięcy mamy okazję słyszeć o koronawirusie. Najpierw to bagatelizowaliśmy, dopiero, teraz gdy przyszedł do Europy, do Polski jesteśmy świadomi zagrożenia. W Polsce został wprowadzony stan epidemiologiczny, zostały pozamykane szkoły, galerię oraz miejsca rozrywkowe. Dostaliśmy nakaz siedzenia w domu i wychodzenia z niego tylko w stanie konieczności. Minął tydzień może półtora, a niektórzy ludzie nadal nie rozumieją, co się dzieje. Do sklepów spożywczych chodzą po kilka razy dziennie. Nagle mają po sto różnych spraw w urzędzie. W bankach kolejki po same drzwi. I są to przeważnie seniorzy, emeryci, którzy są w grupie wysokiego zagrożenia. W ciągu tego okresu nic się nie zmieniło. Nadal człowiek człowiekowi wilkiem. Nadal świat jest samolubny, egoistyczny, a ludzie w nim myślący tylko o sobie. W tych czasach jest bardzo ciężko o jakąś bezinteresowną pomoc. Wszystko jest materialne, za pieniądze.
Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje, dlaczego tacy jesteśmy. Również mówię o sobie, bo nie jestem święta, a normalnym człowiekiem, który również popełnia błędy, który również za bardzo się rozpędzi. Co się dzieje z tym światem. Teraz gdy jest bardzo głośno o tym wirusie, gdy media huczą, na stronach społecznościowych możemy przeczytać lub obejrzeć bardzo dużo wartościowych wpisów. Dopiero teraz rozumiemy, co tak naprawdę w życiu się liczy. Nie są ważne pieniądze, bo gdy zachorujemy, to zdrowia nie kupimy. Nie są ważne markowe, oryginalne ciuchy, bo teraz siedząc w domach i tak nikt nas w nich nie zobaczy. Nie jest ważne to jakim samochodem jeździmy, bo gdy jesteśmy w ciężkim stanie, dziękujemy Bogu, że mamy cokolwiek czym możemy dojechać do lekarza, do apteki.
Dopiero, teraz gdy świat się rozpada, rozumiemy, co tak naprawdę w życiu jest ważne. Dopiero teraz rozumiemy, że liczą się takie wartości jak zdrowie, miłość, przyjaźń, dobro, bezinteresowna pomoc. Teraz gdy mamy czas, aby się zatrzymać, przemyśleć mamy świadomość co my robimy, do czego dążymy, że wspólnymi siłami postępując w sposób negatywny, niszczymy ten świat. Odpowiadając na pytanie z tytułu, tak świat się już kończy. Może nie jutro, nie za tydzień i nie za sto lat. Jednak koniec zbliża się bardzo szybko. Wystarczy tylko usiąść, zdjąć z oczu klapki i się rozejrzeć dookoła. Co chwilę dostajemy jakieś ostrzeżenia z góry, jakieś sygnały. I nie musimy wybiegać daleko w przeszłość. Wystarczy cofnąć się o rok. Najpierw pożary w Australii, teraz wirus na całym świecie. Ludzie w rządzie non stop toczą walkę. Ceny rosną w górę, brakuje pieniędzy i ludzie muszą wyjeżdżać za granicę. Gdy spotkamy człowieka o innym kolorze skóry, innej wiary czy orientacji seksualnej wytykamy go palcami. Gdy masz odmienne zdanie, inne wartości, plany, marzenia jesteś już skończony. W ludziach brakuje empatii, zrozumienia. Gdy rozejdą się drogi w przyjaźni, w miłości jeden udaje, że drugiego nie zna. A jakie jest wasze zdanie na ten temat? Piszcie w komentarzach, chętnie się dowiem! Tylko pamiętajcie, każdy może mieć swoje zdanie, swoją opinię i w zupełności ma do tego prawo.
Na zakończenie tego wpisu chciałabym przytoczyć pewien fragment, bardzo mądry i mam nadzieję, że na chwilę się zatrzymacie, przemyślicie i weźmiecie to sobie do serca.
Do następnego!
Od kilku dobrych tygodni, a nawet miesięcy mamy okazję słyszeć o koronawirusie. Najpierw to bagatelizowaliśmy, dopiero, teraz gdy przyszedł do Europy, do Polski jesteśmy świadomi zagrożenia. W Polsce został wprowadzony stan epidemiologiczny, zostały pozamykane szkoły, galerię oraz miejsca rozrywkowe. Dostaliśmy nakaz siedzenia w domu i wychodzenia z niego tylko w stanie konieczności. Minął tydzień może półtora, a niektórzy ludzie nadal nie rozumieją, co się dzieje. Do sklepów spożywczych chodzą po kilka razy dziennie. Nagle mają po sto różnych spraw w urzędzie. W bankach kolejki po same drzwi. I są to przeważnie seniorzy, emeryci, którzy są w grupie wysokiego zagrożenia. W ciągu tego okresu nic się nie zmieniło. Nadal człowiek człowiekowi wilkiem. Nadal świat jest samolubny, egoistyczny, a ludzie w nim myślący tylko o sobie. W tych czasach jest bardzo ciężko o jakąś bezinteresowną pomoc. Wszystko jest materialne, za pieniądze.
Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje, dlaczego tacy jesteśmy. Również mówię o sobie, bo nie jestem święta, a normalnym człowiekiem, który również popełnia błędy, który również za bardzo się rozpędzi. Co się dzieje z tym światem. Teraz gdy jest bardzo głośno o tym wirusie, gdy media huczą, na stronach społecznościowych możemy przeczytać lub obejrzeć bardzo dużo wartościowych wpisów. Dopiero teraz rozumiemy, co tak naprawdę w życiu się liczy. Nie są ważne pieniądze, bo gdy zachorujemy, to zdrowia nie kupimy. Nie są ważne markowe, oryginalne ciuchy, bo teraz siedząc w domach i tak nikt nas w nich nie zobaczy. Nie jest ważne to jakim samochodem jeździmy, bo gdy jesteśmy w ciężkim stanie, dziękujemy Bogu, że mamy cokolwiek czym możemy dojechać do lekarza, do apteki.
Na zakończenie tego wpisu chciałabym przytoczyć pewien fragment, bardzo mądry i mam nadzieję, że na chwilę się zatrzymacie, przemyślicie i weźmiecie to sobie do serca.
"Dopiero teraz, gdy świat kazał nam się zatrzymać, upaść na kolana, może zrozumiemy, co tak naprawdę się liczy. Jak bardzo się zgubiliśmy, zapędziliśmy. Jak wiele tracimy każdego dnia. W narzuconej sobie samym, bezdusznej gonitwie życia. A przecież na końcu i tak czeka nas sprawiedliwa meta. Nikt nie będzie bardziej wygrany. Nikt. Bardziej jedynie powinniśmy być dziś, jutro, zawsze, ale człowiekiem. Dla drugiego człowieka. Są takie wartości, których zrozumienie zbiera śmiertelne żniwa."
Do następnego!
